ایرانی هم در وطن خودش غریب است و هم در جهان

با افزایش فشارهای سیاسی و اجتماعی و اقتصادی در داخل کشور ، تعدادی از هم وطنان به امید یافتن کور سوی امیدی ترک دیار می کنند تا اگر خودشان از زندگی هیچ بهره ای نبرده اند، شاید فرزندانشان به سرنوشت محتوم آنها محکوم نشوند.

روزی نیست که خبر مرگ هم وطنان عزیزمان در کمپ های پناهندگی و یا اخراج آنها ازکشورهای اروپایی را نشنویم. در هفته های اخیر چه اخبار تاسف آوری از کشته شدن دهها نفر از هموطنان عزیزمان در سواحل کشورهای مختلف بویژه استرالیا به گوش رسید.

تصمیم جدید دولت استرالیا مبنی بر عدم پذیرش پناهجویان ؛ بویژه پناهجویان ایرانی؛ و تلاش برای بازگرداندن آنها به آغوش جمهوری اسلامی ؛ حتی آنان که موفق به ورود به استرالیا شده اند ؛ موجی از نا امیدی و یاس در پی داشت.

کشورهای اروپایی و استرالیا حاضر به قبول شرایط سخت و دشواری که ایرانیان را از کشور خود فراری داده است نیستند. در حالی که پناهندگان ایرانی از تمام سازمان ها و نهادهای بین المللی حقوق بشر و حتی پناهندگی دست رد می خورند ، اعراب و مسلمانان افراط گرا به راحتی در این کشورها اقامت و پناهندگی میگیرند و افراط گری خود را به قلب کشورهای به اصطلاح سکولار اروپایی می آورند.

ایرانی امروز در همه جا بی پناه است. شاید این بیت امروز برای توضیح وضعیت ایرانیان بی پناه مناسب باشد:

آدمی در عالم خاکی نمی‌آید به دست / عالمی دیگر بباید ساخت، وز نو آدمی